Το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής μας, είναι σίγουρα η διαδρομή που καλούμαστε να κάνουμε στο βάθος του ίδιου μας του εαυτού. Πολλές φορές ωστόσο, ο φόβος, οι προκαταλήψεις και τα δικά μας προσωπικά, στενά όρια μέσα στα οποία έχουμε από πολύ μικροί παγιδευτεί, καθιστούν αυτό το ταξίδι δύσκολο, ίσως και αδύνατο.

 

Για όσους ωστόσο επιθυμούν πραγματικά να ξεφύγουν από τα μοτίβα της εσωτερικής στασιμότητας και καταπίεσης, υπάρχουν διέξοδοι. Ο Δρ Γρηγόρης Βασιλειάδης, ψυχολόγος και ψυχοθεραπευτής, καταγράφει μέσα από τη βαθιά προσωπική εμπειρία του στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία ιστορίες, συμβουλές και παρατηρήσεις που λειτουργούν σαν ένας “οδηγός” για όσους επιθυμούν να κάνουν ένα τέτοιο ταξίδι πραγματικότητα, προκειμένου να βγουν στο φως της προσωπικής ευτυχίας και επίγνωσης.

 

Πάνω από όλα ωστόσο, το Ψυχοθεραπευτικό ταξίδι ξεχωρίζει επειδή δεν μένει σε ακαδημαϊκούς όρους και ξύλινες συνταγές, αλλά καταδύεται στο επίκεντρο των αγκυλώσεων και των νευρώσεών μας για να ρίξει φως στα όσα μας καθηλώνουν, φωτίζοντας παράλληλα τις λύσεις που δεν μπορούμε άλλο να αναβάλλουμε. Μια άμεση, εμπειρική αφήγηση, που εμπεριέχει στο χειμαρρώδη λόγο της τη δυνατότητα μιας ουσιαστικής αφύπνισης.

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι χάπι αλλά διάλογος

 

Αρκετοί «επισκέπτες» της ψυχοθεραπείας, λανθασμένα, ταυτίζουν την ψυχοθεραπεία με την ψυχολογική-ψυχιατρική διάγνωση. Μετά την πρώτη, ή τις πρώτες επισκέψεις, με ρωτούν «Τι συμπέρασμα / πόρισμα βγάλατε για μένα γιατρέ;» Αγκιστρωμένοι στο ιατροκεντρικό μοντέλο αντίληψης της θεραπείας, τείνουν να βλέπουν τον εαυτό τους περισσότερο ως αντικείμενο μελέτης και ιατρικής παρέμβασης παρά ως ενεργό και διαδραστικό υποκείμενο. Αποδεχόμενοι εκ προοιμίου, και καθηλώνοντας τον εαυτό τους στον ρόλο του παθητικού δέκτη-παραλήπτη θεραπευτικών πληροφοριών, ασυνείδητα υπονομεύουν τη δυναμική της ψυχοθεραπείας, η οποία στηρίζεται στον ενεργό και ζώντα διάλογο ανάμεσα σε -τουλάχιστον- δύο πρόσωπα.

 

Στο επίπεδο της φαινομενολογίας του φαίνεσθαι, το σύμπτωμα, η ψυχο-σωματική ή η διαπροσωπική δυσκολία, μοιάζει να είναι το αίτημα που φέρνει τον υποψήφιο θεραπευόμενο στο γραφείο του ψυχολόγου. Στην πραγματικότητα, πίσω απ’ αυτήν την επίφαση, λανθάνει το συγκεκαλυμμένο αρχικά αίτημα για δημιουργία μιας ουσιαστικής κι αυθεντικής σχέσης. Στο βαθμό που το υποκείμενο το επιτρέπει να εμπλακεί συναισθηματικά και ψυχικά με τον ψυχοθεραπευτή, αυτή η σχέση γίνεται αληθινά και καταλυτικά θεραπευτική. Ο ρόλος του αρχικού συμπτώματος επανερμηνεύεται, και γίνεται αντιληπτό στις ρεαλιστικές του διαστάσεις. Ταυτόχρονα, το θεραπευτικό αίτημα εξελίσσεται, καθώς η δυναμική της θεραπευτικής σχέσης αλλάζει, βαθαίνει, και το άτομο μεταλλάσσεται σταδιακά σε δρων πρόσωπο.

 

Περισσότερα: https://www.psychology.gr